mmmmm …Het leven is goed, straalt, ik sta er helemaal in.
En dan …het lijkt altijd alsof de verandering plotseling ontstaat. Dan valt het licht weg, mijn zin in de dag spat uit elkaar, mijn lijf voelt zwaar en ontstaat er een soort dreun in mijn hoofd.
Het is 11 uur in de ochtend en ik zie redding in dat heerlijke dagelijkse kopje koffie. Dat helpt. Of misschien komt de hulp eigenlijk van de aandacht die ik op deze wijze aan mijzelf geef..
Het is inmiddels 14.30 uur als ik dit schrijf. Maandag 18/9, real time.
Tijdens de koffie gaat mijn hoofd aan het werk; ik peins over wat er nu is, want er is niets gebeurd. En oh ja, ‘het’ was er eigenlijk vanochtend al, bij het opstaan. Maar daar had ik geen zin in, dus ik deed ‘het’ weg.
Ik zucht en baal. Dat doe ik vaak als er een wolk voor mijn zon schuift.
Ik beantwoord wat mails. Er komt een berichtje voorbij dat me irriteert.
Wacht! Dat herinnert me aan iets waar ik me al eerder aan ergerde! Mijn hoofd draait op volle toeren om het verhaal terug te halen ..wat was er ook al weer? Ja, ik weet het, dat speelde vorige week. Bah, ik weet niet wat ik daar mee moet enne … geen zin in!
Ik blader wat op fb en quess what? daar is ook niets te halen. Mijn mail piept en als ik kijk zie ik dat er een Nieuwsbrief van de Academie voor Stembevrijding binnen komt. Ha, dat is altijd fijn om te lezen en de behoefte aan een opkikker is nog zeer aanwezig.
Maar het tegenovergestelde gebeurt – of is dit juist de opkikker? – : de tranen springen in mijn ogen als ik de prachtige column van @Marjo Brenters lees. Tegelijk herinner ik me de boodschap die ik gisteren tijdens de creatie van de Nieuwe Maan intentie kreeg: ‘voel alles, dat is voldoende. Je hoeft niet helemaal in het verhaal de zakken.’
Met een zucht geef ik toe aan mijn geraaktheid en voel onmiddellijk hoe goed me dat doet. Ik huil wat harder en schiet in de lach als ik mijn Binnenste hoor fluisteren: ‘goed zo’.
Mijn hoofd kalmeert; ik haal diep adem en mijn hart opent zich. Nog meer tranen en tussen de snikken door verschijnt voor mijn geestesoog de tekst van mijn lijflied van vorig jaar:
‘Zing dan, al zit je alles tegen, zing dan een lied’,
en met lange uithalen brul ik:
’Word soms het even als geheel,
incidenteel
je weer teveel,
mijn hemel wring dan de tranen uit je keel’.
En dat is wat ik doe.
Daarna maakte ik een afspraak met een maatje voor een inquiry om uit te zoeken wat het is waar ik iets-mee-moet-en-geen-zin-in heb .. en weet ik inmiddels ook al beter wat het is dat mijn bewolking heeft veroorzaakt. Ik zing nog wat en in de loop van de dag boren zich steeds meer lichtstraaltjes door de donkere zwaarte. En dan voel ik: he, he, ik ben er weer.
Tsja .. Zingen is mijn Medicijn. Door te zingen komt er ruimte voor alles, hoef ik geen verhaal te maken, geen oorzaak-en-gevolg in mijn hoofd. Door te zingen laat ik trilling ontstaan in mijn lijf, in mijn wezen, kan ik voelen, vrij geven, ademen en weer verder gaan.
Zo werkt het.
Wil je ook ruimte maken in jezelf?
Dan ben je welkom om te komen Zingen vanuit Stembevrijding.
(in de agenda vind je de verschillende mogelijkheden en data).