Station Zwolle.
Als ik op de roltrap sta om naar het perron te gaan, zie ik haar naar beneden lopen.
‘Marian’, roep ik, terwijl mijn trap omhoog rolt. Uit haar zicht. Daarom ziet ze me eerst niet.
‘Hier’, roep ik en spring nog net op tijd op het perron.
Zij rent naar boven en ik naar beneden en halverwege vallen we elkaar in de armen.
Helemaal verbaasd. Na zoveel jaar. In Zwolle ..
‘Ik herkende je stem meteen’, zegt ze als we naar beneden lopen. We hebben besloten om aan de overkant koffie te drinken en allebei een volgende trein te nemen. Even bijpraten, na jaren van kaartjes, soms een telefoontje en altijd weer meteen contact.
‘Je ziet er goed uit’, zegt ze. ‘En leuk haar’. Ik kom net van de kapper.
Als ik naar haar kijk vind ik dat zij er niet zo goed uit ziet.
‘Ja, er speelt veel, het leven heeft wat rotsblokken op mijn weg gelegd’.
Dat was onze uitdrukking altijd, toen we nog collega’s waren in het maatschappelijk werk. Allebei gericht op een concrete aanpak en dat noemden we het-uit-de-weg-ruimen-van- obstakels en als die groot waren noemden we dat rotsblokken.
‘Je hebt nog steeds een heel welluidende stem,’ zegt ze, ‘en wat fijn dat je daar weer mee werkt, dat je weer zingt, want dat doen jullie toch op die opleiding bij het Centrum voor Stembevrijding Nederland?’
Dit wordt me vaak gevraagd als ik vertel dat ik werk vanuit stembevrijding. Wat doe je daar dan? Ook in mijn aanbod van workshops is het niet altijd duidelijk wat Zingen vanuit Stembevrijding dan inhoudt. Dan vertel ik dat het niet gaat om ‘bel canto’ zingen, mooi zingen, maar om je eigen klank te ontwikkelen, je eigen stem te laten horen. Voorbij wat mooi heet of zuiver, maar vooral je mond open te doen, geluid te maken en dat dat toch weer anders is dan liedjes zingen, of het zingen in een koor. En opeens zie ik de remedie voor de rotsblokken op haar weg, waar ze me over vertelt.
‘Kom mee doen in maart’, zeg ik, midden in haar verhaal. ‘Dat is misschien wel de beste manier om die obstakels waar je het over hebt uit de weg te ruimen. Om te ademen en op die adem naar buiten te brengen wat er uit wil. Zonder verhaal maar wel vanuit het gevoel dat aanwezig is in je lijf, klank te geven aan wat er is. Het is heerlijk om te zingen vanuit jouzelf, om je stem alle ruimte te geven. En we zingen ook een lied of een mantra, kom het maar ervaren …’ en ik hoor het enthousiasme in mijn eigen stem.
Ze kijkt me aan.
‘Daarin ben je dus niets veranderd’ zegt ze. ‘Als jij ergens in gelooft, dan doe je het’, zegt ze en ze kijkt er een beetje verbaasd bij. ‘Je geloofde altijd dat we iets konden doen, ook al zag het er nog zo beroerd uit. En nu doe je het op deze manier’. Ik voel hoe waar dat is; dit is wat ik het allerliefste doe en ik geloof in zingen als medicijn.
‘Ik geloof in jou, weet je. En dat doe ik niet zo makkelijk meer’. Ze pakt mijn hand en we houden elkaar even vast. Ze belooft te komen, een keer en ik weet dat ze dat zal doen.
We zwaaien nog vanaf de perrons naar elkaar en als ik in de trein zit voel ik hoe heerlijk het is dat ik na al die jaren mijn zingen nu heb om vorm te geven aan mijn verlangen om vrijer worden, vrij in het leven te kunnen staan en dat door te geven aan anderen. Ook aan Marian. Want leven in Vrijheid is mijn missie.
Kom je ook Zingen?