‘Uitreiken is reiken tot het uiterste.’
De heling die we nodig hebben is niet zozeer of we krijgen waar we naar uitreiken, maar zit in dat uitreiken zelf. Dat ik achter mijn behoefte ga staan, dat maakt mij meer heel. Ik vraag met kracht en overtuiging, ook al weet ik niet of ik het krijg.’
Philip Troost – Gewoon God
Het is ver in december en hoewel ik niet houd van het vroege donker en de guurheid van het seizoen, vind ik het heerlijk om mijn aandacht naar binnen te richten en dat gaat in deze tijd bijna als vanzelf.
Een paar weken geleden heb ik mijn woonkamer drastisch omgegooid; mijn bank staat nu bij het raam, de aantrekkelijkste plek in de kamer. Mijn eet- en werktafel stond altijd daar, maar daarmee stond ik ook veel in de doe-stand. De nieuwe indeling nodigt meer uit om er lekker lui te zitten, wat lezen of naar buiten te staren.
Woe-wei, actief-niets-doen, daar wil ik meer van.
Zoveel gedachten worden opgeroepen tijdens deze laatste weken van het jaar. Ik blader in mijn schriftjes over wat er allemaal de revue passeerde, waar ik naar uitkeek of juist niet en verbaas me dat dat allemaal al weer verleden tijd is, hoe snel de tijd gaat. Ik lees ook over de toekomst, de nieuwe horoscopen, luister mooie muziek en podcasts en vorige week maakte ik de nieuwe collage voor het jaar 2024. Een inspirerende manier om me te bezinnen op mijn verlangens en daar een intentie over te verwoorden.
Voor 2024 is het: Ik Ben vol Vertrouwen en Vreugdevol Aan-Wezig.
Laatst herontdekte ik het woord aanwezigheid; dat het ‘wezen’lijke in mij ‘aan’ is.
Dat trof me en raakte mijn verlangen om alsmaar meer vanuit mijn essentie te leven.
Sindsdien peinsde ik over de beweging die dat van me vraagt….
Toen ik bovenstaand woorden van Philip Troost tegenkwam realiseerde ik me dat uitreiken een beweging is die daaraan tegemoet komt. Hoeveel had ik uitgereikt dit jaar? En naar wie? Gewoon wat vragen, hulp bij iets, tijd van iemand om naar me te luisteren als ik daar behoefte aan heb en ja dat doe ik wel, maar dat duurt even, want de doe-het-zelver in mij is nog niet verhuisd! En wie had zich tot mij gewend en hoe was ik daar mee omgegaan?
Ik heb er steeds meer vertrouwen in dat uitreiken mag en kan. Ik voel ook meer moed om het risico te nemen dat mijn vraag niet of anders beantwoord wordt of dat er niet aan mijn behoefte wordt voldaan. Of dat ik niet aan de wens van een ander kan voldoen.
Ik kan ook uitreiken naar mijn zelf, naar mijn Ziel, of naar het Universum. Door even contact te maken met mijn hart en het verlangen te voelen dat daar leeft.
Soms verzacht alles dan in me.
In de stemlessen die ik geef had ik een ervaring met een cursiste die naar mij uitreikte. Zij beleefde een doorbraak na een individuele sessie en ik voelde hoe fijn het was om echt naast haar te mogen en kunnen staan. Tijdens de kerstdagen kreeg ik daar een bedankje voor. Dus ja, uitreiken naar elkaar dat is een goed voornemen voor 2024. En waar Philip Troost in het citaat bovenaan dit blog al voor ‘waarschuwt’: geen idee of ik krijg, ontvang, kán ontvangen waar ik naar verlang.
Maar het maken van de beweging, het uitreiken zelf, me bewust worden dat ik er niet alleen voor sta, dat ik gedragen word en er toe doe, heeft zin, dat voel ik. En dat vraagt vertrouwen en biedt kans op vreugde.
Net als jouw uitreiken naar mij. Welkom!