Toen we na de lunchpauze de lesruimte binnenkwamen lag er een cirkel van matjes en kussens klaar. Het midden, waar die ochtend nog bloemen en kaarsen hadden gestaan was leeg. Ieder nam een plek in, installeerde zich met een flesje water of kopje thee, een schriftje bij de hand. We waren vandaag met de helft van de groep; acht vrouwen en twee mannen, onze docente en haar gitaar.
Zij legde uit dat we deze middag allemaal tijd kregen om een eigen solo te zingen en dat te doen vanuit volkomen ontspanning. De oefeningen die we ‘s morgens gedaan hadden waren daar een voorbereiding op geweest. Om beurten zouden we onze plek in de cirkel innemen. Het was aan ieder om die plek met behulp van de materialen en de mensen zo in te richten dat je zo comfortabel mogelijk kon zitten of liggen. En dan was het de bedoeling om vanuit minimale inspanning te zingen, de klanken ‘tóe te láten’. Mijn yin-yogadocente zou zeggen: ‘nog minder dóen’.
Zoals altijd in dit soort rondes is het eerst wat onwennig; ik moet er altijd weer even inkomen, naar binnen keren, voelen en vooral ervaren wat wel en wat niet te doen om de ander te ondersteunen en daarin volledig in verbinding met mezelf te blijven. Gaandeweg laten we ons raken en worden daardoor ook weer herinnerd aan het proces.
De sfeer verzachtte steeds meer en de bereidheid om er voor de ander te zijn werd voelbaar. Lien schoof naar het midden van de kring. Na wat aarzeling en gegiechel werden haar ‘instructies’ heel helder: ze koos Mia om tegen aan te leunen en Lotte tegenover haar … nee, iets verder weg … Ja, zo klopte het. Jane ging met de rug tegen Mia’s rug zitten, voeten stevig in de grond, zodat Lien ook echt kon leunen en ook Mia zich kon blijven ontspannen.
Ja, ook iemand rechts en links van haar … dichterbij … een hand vasthouden.
Nog wat kussens en een dekentje hier en daar.
De docente vroeg of de andere aanwezigen ook mochten ‘aanschuiven’ als ze die behoefte voelden tijdens de solo? … ehh, even rondkijken … ja, dat vond ze goed.
Met een diepe zucht liet Lien zich tegen haar leunmaatje zakken en de eerste gitaartonen klonken zacht en uitnodigend. Nog een zucht en nu met meer geluid, klank en daaromheen daalde een stille aandacht neer. Haar lied werd krachtiger en ik verschoof de stoel, waar ik op zat, tot ik tegenover Jane zat. Onze voeten zochten elkaar: klik en ik voelde de verbinding met de energie van de vrouwen vóór me doorstromen.
Lien’s stem rees op en de gitaar reisde mee. Ook anderen veranderden van plek in de ruimte; holding space, nabijheid.
Een diepe zucht kwam naar boven en ik voelde nog iets, ik weet niet wat, maar draaide mijn hoofd vragend naar rechts naar één van de mannen. Hij stond meteen op, liep naar de andere kant van de ruimte en ging achter Lotte en de docente staan; lang, stevig, benen een beetje wijd. Mannelijk. Diepe inademing. We keken elkaar aan en het was alsof er zich een lichtbaan ontrolde, die uitstraalde over de vrouwen op de vloer.
Lien’s zingen werd voller van toon, lager, dieper.
Ik zat daar als een mast op een schip. De zeilen ontvouwden zich en vingen de wind.
Ik voelde de kracht daarvan in mijn rug en even leek het alsof ik om zou vallen. Toen waren er grote handen op mijn schouders en de uitstraling van een sterk lijf achter me plantte me weer met beide voeten op de aarde. Lien zong haar solo, het stormde in haar stem, ze brulde en vulde de ruimte met haar geluid! En wij zaten, stonden er om heen, als in een film, een opstelling van klanken, een ademend decor; midwives.
Toen ging de wind langzaam weer liggen, de gitaar zwom een kalme baai binnen, waar Lien het anker uitgooide en we dobberden nog een tijdje stilletjes rond in de echo van dit alles.
Totdat ze zich los maakte en haar ogen opende; voorzichtig werd de eenheid verbroken, nog zwijgend en met een glimlach naar elkaar. Ontroering.
Iemand vluchtte naar de wc, opstaan, uitschudden, Lien bedankte ieder, we wisselden uit, omhelzingen en ik voelde me zo dankbaar, zo krachtig. Dit was het vrouwelijke en het mannelijke in balans!
Niet eerder had ik dit zo sterk ervaren. Dit kunnen we dus!
Krachtig zijn én zacht.
Toe, Laten ;-))
Zingen.
Ineke Verdoner
Amersfoort, 14 april 2023