De trein rijdt door zonovergoten velden die wit berijpt zijn. Het is heerlijk stil in de stilte coupé en ik ervaar de schoonheid buiten en de stilte binnen als een voorproefje van het genieten dat deze dag me zal brengen. Ik heb er zin in.
Het is druk in de grote zaal van Vrijburg, waar de dag-retraite is die de Academie voor Stembevrijding organiseert. Ontmoetingen, begroetingen en dan installeert ieder zich ergens in de ruimte. Ik heb mijn heerlijke ligstoel mee, schik de kussens, maak een kruik voor mijn pijnlijke rug en langzaam wordt het rustig. Anna doet wat mededelingen en dan klinkt de piano; Jan’s zachte ‘gepingel’ dat gaandeweg overgaat in de muzikale bedding waarop onze stemmen klinken; een dag van stilte-&-zingen is begonnen.
Na een tijdje mediteren haal ik thee en sla het boek open dat ik lees: Een vlecht van Heilig Gras. Als ik de bladzijde zoek waar ik gebleven ben valt mijn oog op iets dat ik onderstreepte op blz. 19: prachtige woorden over de tijd van transformatie waarin we leven, over het gaan volgen van de Hemelvrouw om naar een Nieuwe Wereld te springen, naar ‘een verhaal dat zich óns herinnert’. En dan die zin: ‘Het zou helpen als we zongen’. Meteen rollen de tranen over mijn wangen, want Wij Zingen! Het helpt dus dat we zingen. Daar ben ík al lang van overtuigd, maar omdat veel in de wereld dat nog niet van harte met me deelt, is het fantastisch dat de erkenning van de kracht van zingen er zo ronduit staat.
Theo zit naast me en vangt mijn blik; ik laat hem het fragment lezen. Hij knikt. Als mijn ogen door de ruimte dwalen, waarin ieder haar eigen stilte beleeft zie ik temidden van andere stembevrijders mijn studiegenoten met wie ik twee jaar lang heb gestudeerd. In het midden staat Laurence; hij maakt langzame qigong-achtige bewegingen. Het ziet er heel mooi en heel zacht uit. Joshka zit in zijn buurt, Leonie ook, zo fijn om ze weer te zien. Carolien heeft waarschijnlijk kramp, want ze beweegt haar ene been raar. Jolanda leest, Laetitia zit rechtop, haar ogen gesloten, Fanny ligt op haar matje en ik weet Annabel rechts achter me, staand en gehuld in een warm gele deken als is ze de zon zelf. Hier zijn we om stil te zijn en samen zingen we telkens weer:
Shiva, Shiva, Ohm … Ohm Nama Shivaja … Nama Ooooohm …
Ik voel de liefde door me heen stromen en realiseer me dat ik van de meesten nauwelijks weet wat ze in het dagelijks leven doen. In die twee-en-een-halve jaar dat we elkaar kennen hebben we het daar nooit over gehad. Maar ieder voelt nabij, verwant, vertrouwd. En dat ‘alleen’ door telkens weer te zingen. En natuurlijk was er in de opleiding oefenen en veel theorie; ik noemde het altijd de filosofie van Jan. En daar voegde Sarah telkens weer iets essentieels aan toe, deed Anna iets weer anders dan Jan. Maar we hadden nooit verhalen over onszelf. En toch ging het daar over. In alles wat we deden en expliciet in de inquiries, als we ruimte maken in onszelf om aanwezig te kunnen zijn. Met een enkeling ontstond meer uitwisseling, maar als ik hier zit en rondkijk en de liefde voel, dan verbaas ik me er opnieuw over dat dat geen voorwaarde is voor de krachtige verbondenheid die er is ontstaan.
Zingen maakt ruimte!
En tegelijkertijd ervaar ik dat ook steeds weer in de workshops en sessies die ik zelf geef en meemaak: expressie geven aan het gevoel maakt de grootste delen van ons ‘verhaal’ overbodig om te vertellen. Het in trilling brengen van onze stem, die laten horen, ons verhaal zingen, maakt woorden overbodig. Eigenlijk schieten woorden tekort.
Ik grinnik er zachtjes om, want ik houd ook erg van taal, vandaar dit blog.
Ik maak een stille wandeling in het Beatrixpark en ontmoet bomen in hun kale schoonheid, een vlies van ijs op de plas, zon op bloeiende struiken, voel de frisse kou op mijn wangen. En als ik de ruimte weer binnenkom word ik verwelkomd door de stemmen die Shiva bezingen en voel ik het veld van diepe vrede dat we uitstralen. Het helpt als we zingen; ik mediteer een tijdje op de woorden van de schrijfster van het boek, Robin Wall Kimmerer. Wij zíjn vandaag een eye in the storm; helende stilte temidden van het tumult in een wereld die haar nieuwe vorm creëert.
Helende stemmen, medicijn. Dat is onze bijdrage aan de Nieuwe Aarde en al het leven.
Wat een genade dat we dat kunnen doen.
Ahé 🧡