Over mij
Zolang als ik me kan herinneren heb ik gezongen.
Er waren perioden dat het naar de achtergrond zakte, maar zingen kwam altijd weer terug
in mijn leven. Gelukkig!
In het huis waar ik opgroeide klonk vaak muziek; mijn ouders zongen in koren, er waren muziekavonden bij ons thuis, we gingen naar het Concertgebouw, mijn zus haalde de jazz en blues binnen. Dat vormt vast de ondertoon van mijn liefde voor muziek.
Het waren de jaren zeventig en er was veel beweging in de wereld. Ik was een kind van mijn tijd: zat in de schoolkrant, deed mee in discussies, demonstraties, had een grote mond, bemoeide me met van alles én was snel onzeker.
Vanaf mijn zeventiende zong ik in bandjes, veel folk en daar speelde ik een beetje gitaar bij. Het was fijn om met elkaar muziek te maken en … net als op school en thuis was er ook hier een hiërarchie; wie er het mooiste speelde of zong, wie ‘de baas’ was en bepaalde hoe en wat we zongen.
Omdat mijn behoefte om te zingen groeide, meldde ik mij aan bij koren.
Maar dat is nooit gelukt; of mijn noten lezen was niet goed genoeg, mijn stem ‘blende’ niet voldoende, ik zong iets net even anders, kortom ik kleurde teveel buiten de lijntjes.
Het was een nieuwe ervaring om de klank en teksten van vrouwen te horen.
In de vrouwenbeweging werd dat beter; er was meer samen, meer afstemming en mijn zelfvertrouwen kreeg een boost. De muzikaliteit die ik vanuit thuis had meegekregen bloeide op.
Ik ging liedjes schrijven en ontmoette andere women-in-music. Als duo Rianne en Ineke hadden we succes in de Vrouwencafés. Er ontstond een enthousiaste fanclub, die uitgroeide tot de Stichting Famke.Met dit collectief zetten we onze composities op de plaat en brachten haar in eigen beheer uit. Woww, dat was echt een andere beweging dan de volgzaamheid die ik had geleerd en waar ik altijd tegen in opstand kwam.
En sommige van de liedjes die we toen maakten en die op Valium 10 en Van Binnen naar Buiten staan, blijken tijdloos mooi.
Zingen had nu een vaste plek in mijn leven. Ik ontdekte het Roy Heart Theater in Frankrijk en samen met andere enthousiaste singers, organiseerde we weekenden met stemdocenten uit Europa en Amerika; vele jaren kwamen Jonathan Hart en later Rhiannon, Joey Blake en David Worm, die samen werkten met Bobby McFerrin, ons workshops geven. Het was heerlijk; dit was echt zingen en mijn onzekerheid nam af door de aanmoediging en ervaring om voluit te zingen. In het improviseren leerde ik mijn stem de ruimte te geven.
Rhiannon introduceerde Voicestra; een orkest van stemmen en dan improviserend soleren in die bedding….
Inmiddels was ik moeder en zelfstandig ondernemer in mijn Praktijk voor Groei en Bewustwording; natuurgeneeswijzen, voeding, meditatie, coaching en training. Het zingen raakte wat op de achtergrond tot in ik in aanraking kwam met Stembevrijding.
ik volgde door de jaren heen losse workshops en mantra-avonden bij Jan Kortie en Sarah Jens en voelde dat deze manier van zingen nog weer iets heel anders was dan liedjes-zingen. Hier stond het laten horen van mijn geluid in directe verbinding met mijn binnenwereld; ik ging voelen wat er in mij leefde en gezongen wilde worden. In 2021 deed ik de Octaaftraining bij Murali; Erica Nap inspireerde me om blokkades op te ruimen en om mijn echte, krachtige ik naar buiten te brengen.
Deze ervaring maakte de weg vrij naar het ja-zeggen tegen een lang gekoesterde wens.
Want ik zag al jaren de folder van wat nu het Centrum voor Stembevrijding is langskomen en mijn verlangen om de opleiding tot stembevrijder te volgen was nu niet meer tegen te houden; in 2022 stapte ik in dat warme bad.
Ik leerde er eigenlijk vooral om te durven; voluit zingen in de eerste plaats, maar ook echt luisteren, aanvoelen waar ik, en de ander, is, en de hoge lat enerzijds los laten en anderzijds juist meer in mijn eigenheid gaan staan; alles in mij doet er toe.
De combinatie van het leren zingen-vanuit-wie-ik-ben-en-wat-ik-voel en de filosofische behandeling van theorie over thema’s die in ieder mens leven, zoals Vertrouwen, Hoop, Verlangen sluiten naadloos aan op mijn werk- leer- en levenservaring.
Die twee jaar van de opleiding werden een bevrijdende en vreugdevolle reis die ik dit jaar, 2024, afrondt.
En nieuwe verlangens staan al weer te dringen; stembevrijding gaat altijd door.
Zeker in deze tijd waarin de uitnodiging om je te laten horen, persoonlijk en als collectief, zo duidelijk is. De keel, ons vijfde chakra, van expressie en loslaten, mag helemaal in ieder van ons tot leven komen.
Je bent welkom!