Ik ben aan het behangen.
Een gevalletje van voorjaarszin; nu de winter wijkt en het voorjaar eindelijk begint door te sijpelen, sijpelde ook de behoefte aan opknappen door. De kamer waar ik slaap als ik bij mijn kleinzoon logeer daagde me al een tijdje uit. Sinds de verhuizing was er nog niets aan gedaan, kwestie van first things first, maar zo langzamerhand jeukten mijn handen om eindelijk dat gruwelijke behang er af te scheuren, de kozijnen een lik verf, andere gordijnen…. Dus we maakten een plan, ik blokte een midweekje in de agenda, we zochten nieuw behang uit en eindelijk mocht ik los; heerlijk en heel aanstekelijk als je er eenmaal aan begonnen bent!
Maar/en na het grove werk is er het gepeuter; stukjes die lekker vast zitten, die ingezeept moeten worden voordat ze los laten en waaraan gekrabd moet worden met plamuurmesjes. En al die scheursels, groot en klein, moeten dan weer in vuilniszakken afgevoerd worden. Ook bleek er nog houten lambrisering weggebroken te moeten worden, schroeven uit de muren gedraaid, spijkers met nijptangen behandeld en dan uiteraard de gebruikelijke opknap-verrassing: op de achterwand bleek een soort isoleerlaag vastgeplakt; raar spul, liet los, maar wilde er niet af!
Om naast al dat afbreken ook wat opbouwenergie op te doen maakte ik één muur helemaal schoon en plakte daar alvast het nieuwe behang op. Was nog effe puzzelen want het patroon vroeg een soort wiskundige berekening om de banen goed te laten aansluiten.
En ja… het is mooi!
Het materiaal werkt goed mee, dus opluchting, tevredenheid en bemoediging om alle andere uitdagingen aan te gaan die er nog gaan komen, zoals behangen achter de cv en de hoek om, die kleine randjes naast de ramen en zo meer.
Terwijl ik dit alles aan het doen ben zie ik de metafoor: het Levenspad, dat van mij in ieder geval, bestaat eigenlijk uit een serie van soortgelijke acties: je neemt een tijd genoegen met, noem het, ‘loshangend behang’. Maar als je iets eenmaal ‘gezien’ hebt, kan je het proberen te negeren, maar het wordt niet meer ongezien.
Ik ken van mezelf het uitstelgedrag: ‘ach het heeft nu even geen prioriteit’, maar daar komt vroeg of laat een eind aan en dan moet ik – eerst is er het ‘moeten’ en daarna pas het ‘willen’ – er werk van maken. Of het nou het behang is, een gewoonte, een lastig gesprek, het kan niet langer zo blijven; het stoort, zit in de weg, moet anders!
Dan komt de volgende hobbel: hoe en wanneer?
De kamer is na extra dagen nog altijd niet helemaal klaar. Vol onverwachte verrassingen laat deze ‘renovatie’ zich, net als het echte leven, niet per sé in een planning dwingen.
Zo vaak, denk ik, wil ik, hoop ik,
dat ik iets lastigs in het leven, iets wat alsmaar roept om aandacht, kan renoveren door dit te doen of dat te laten; door een oplossing te bedenken; een soort nieuw behangetje. Dan ga ik naar een workshop om te werken-aan die beperkende overtuigingen en dat hoop ik dat die daarna gedeleate zijn. Of dat de omschakeling naar een andere eetgewoonte na flinke detox gewoon vanzelf gaat.
Vinkje erachter, ppff, kan van het to do lijstje af. Klaar! En oh, wat wil ik dat graag. Net zoals ik vol enthousiasme aan het het scheuren en lostrekken begin, maar dan is er nog een laag en daaronder nog een laag en daarna begint het eigenlijk pas; het gepeuter om al die vastzittende delen los te krabben; net als op die muur, moeten alle patronen, emoties losgeweekt, losgepeuterd en losgelaten worden.
En nee, dat is nooit klaar, kan geen vinkje achter.
Dat is dan weer het voordeel van behangen, want ik ben ervan overtuigd dat dat behang er binnenkort opzit en dat zelfs het schilderwerk gedaan is. Dan is die klus geklaard. Ik zie al voor me hoe ik daar tevreden lig te kijken naar mooie glanzende muren voordat ik mijn ogen dicht doe. Dat is een fijn én realiseerbaar vooruitzicht.
Dus volgende week gewoon verder met krabben en plakken. Aan die kamer dus. In het leven wil ik, naast eraan klussen, ook vooral steeds méér genieten. En precies dát is soms de klus …