Strak blauwe lucht. En godinnen-zij-dank zonder witte strepen vandaag.
Het is koud en ik wandel langzaam langs de vestingmuur. Het water van de Heiligerbergerbeek is spiegelglad. De bomen zijn nog kaal en hun grillige takken, dikke en dunne, staan als pentekeningen op het uitspansel getekend. Het licht valt op de gezwollen knoppen; uit sommige kieren wat blaadjes. De treurwilg heeft al een waas van groen en de Magnolia vertoont een bijna wulpse wolk van roze bloemen.
Opeens merk ik dat er tranen over mijn wangen rollen; een plotselinge golf van emotie overspoelt me. Ik sta stil bij een heel oude boom en leun een beetje tegen haar aan.
Verdorie! Ze doen het toch maar weer!Gewoon! Omdat het tijd is. Geen enkele reden om níet tot bloei te komen, hoe het ook gaat met de economie, de zorg en het onderwijs, het faillissement van de democratie… Hoe goed of beroerd het met de mensheid is gesteld, de natuur gaat haar eigen gang. Daar is ze steengoed in, hoe slecht we haar ook behandelen en het raakt me weer hoe zeer we haar veronachtzamen.
Gevoelens van dankbaarheid en woede flitsen door me heen.
Ik kijk langs de stam omhoog en zie op een geamputeerde tak een merel zitten.
Haar kraaloogjes glimmen en in haar oranje snavel heeft ze wat dunne takjes. Als ze haar kopje beweegt lijkt het alsof ze me uitnodigt. Ze vliegt weg en ik loop door. Een stukje verderop staat een bankje en tot mijn genoegen zie ik mijn merel op de leuning zitten. Als ik dichter bij kom, maakt ze hetzelfde gebaar met haar kopje. Dan vliegt ze weer op en nu volg ik haar met mijn blik. Ze landt op de tak van een volgende boom. Ik zie dat de knoppen daarvan weer heel anders zijn dan die van de boom waar ik even steun bij had gezocht en herinner me dat er tig soorten bomen staan langs de beek. Ook hele oude.
Het geluid van vogelvleugels boven mijn hoofd haalt me uit mijn gemijmer. Ik besluit de uitnodiging van de merel aan te nemen en wandel achter haar aan. Telkens wacht ze ergens tot ik haar nader. Als ze op een dunne tak neerstrijkt en zo dicht bij is dat ik de goudbruine kleur van haar kraaloogjes kan zien, probeer ik een foto van haar te maken. Maar dan is ze al weer weg en alleen de tak vol knoppen – of zijn het zaadjes? – staat er op. Wat weet ik weinig van wat er groeit en bloeit! Maar de schoonheid ontroert me en ik voel een soort schaamte over hoe wij, mensen, ons gedragen ten opzichte van zoiets machtigs als, bijvoorbeeld, deze bomen. Laatst nog zijn er een eindje verderop honderden gekapt om een weg te verbreden. De protesten werden weggestemd.
En dan ben ik haar kwijt. Ik kijk een tijdje goed om me heen en omhoog, maar kan de merel niet meer ontdekken. En weer wordt ik getroffen door de stralend onbewolkte lucht en hoe het stille water alles weerspiegelt.
Als ik de sleutel van mijn huisdeur in het slot steek realiseer ik me wat de merel mij heeft gegeven: an immersion.
Een Engels woord dat ik niet kende en vanochtend opzocht: onderdompeling.
Ja, de merel heeft me ondergedompeld in de schoonheid van haar wereld.
Dit verhaal is mijn dank aan haar, mijn gids, op deze eerste zondag in april.