Mijn auto en ik hebben een innige relatie.
Dat is begonnen bij mijn vorige; ze kwam uit de twintigste eeuw, had al wat eerdere eigenaren gehad en ik heb er van 2010 tot 2016 in gereden. De teller stond op ruim driehonderdvijftig kilometer toen ik haar inruilde voor mijn ‘nieuwe’. Dat ze het zo lang heeft uitgehouden is vooral te danken aan Watse, ‘mijn automannetje’. Als er al wat met haar aan de hand was, dan vond hij daar wat op en we hadden een soort heilig verbond om haar zo lang mogelijk op de weg te houden; ik omdat ik zo aan haar gehecht en blij met haar was, hij, omdat hij het een echte sport vond om ‘de Italiaanse dame’ zoals hij haar liefkozend noemde, een mooie oude dag te bezorgen.
Toen haar bestaan echt ten einde was zochten we samen haar opvolgster uit en de liefde voor de oude verhuisde vanzelf mee naar de nieuwe Ypsilon. Ik geniet ervan in om haar te rijden en dat ze me brengt waar ik wezen wil. Daar bedank ik haar altijd voor en ik ben ervan overtuigd dat ze die waardering voelt.
Ik heb nog zo’n liefde: mijn verrukkellijke tuinstoel (ja expres met al die dubbele letters!).
Zij komt ook uit de vorige eeuw, maar haar kocht ik gloednieuw. Dus ga maar na hoe lang ik al van haar geniet! Ik moet het elastiek nodig weer vernieuwen, de stof aan de achterkant van de rugleuning scheurt en is gaar, maar nog altijd lig ik er ‘s zomers prinsesheerlijk in. Ik voel me totaal gedragen, alsof ze me precies steunt waar het nodig is, waardoor ik me helemaal kan ontspannen. En als ik ziek ben in de winter, me belabberd voel, dan haal ik haar uit de berging, want nergens lig ik beter.
Ze gaat ook overal mee naartoe; is soms wat gesleep, zoals met alle andere bagage op de boot naar Terschelling – ja, zonder auto! – maar als ik dan bij mijn gehuurde tent of caravan ben … woww wat een genot om in haar verwelkomende bedding te zakken.
Gisteravond lag ik ook zo in de eindontspanning van de Yin yoga les.
Ik had vorige week wat moeite gehad met het nieuwe we-zijn-weer-begonnen-ritme en tijdens dit uur had ik, voor het eerst sinds dagen, weer bewust mijn lijf gevoeld; hoe dankbaar ze reageerde op de oefeningen en dat ik dat deze keer zo gewaar was.
Ik zakte nog wat dieper in de ontspanning en opeens realiseerde ik me dat de nabije relatie met mijn auto en stoel al veel langer in mijn leven was dan die met mijn lijf! En meteen sprongen de tranen me in de ogen.
Dat lieve lijf, dat me al sinds halverwege de vorige eeuw door alles heen sleept, altijd weer herstelt van griepjes en blessures. Het lijf dat me steeds signalen blijft geven over .. van alles en dat mijn enige reactie er zo vaak één was van irritatie en ongerustheid.
Nou ja, ziek-zijn, lichamelijk ongemak is nooit welkom .. zo heb ik het geleerd.
Het lichaam is een last, daar moet je goed voor zorgen, trainen, ik liet me al regelmatig ‘behandelen’, maar ik heb nooit gehoord dat je haar, ook zelf, kan liefhebben. Dat heeft heel lang geduurd, tot in mijn jaren zestig, toen ik begon te begrijpen dat we een team zijn en ik haar meer als mijn bondgenoot ging zien en voelen. Dat is nog steeds gaande; haar signaal roept nog altijd niet meteen op tot begrip of welkom. Maar de poezen doet het me voor en ervaringen zoals die van gisteravond bereiken me makkelijker en verinnigen het contact dat we aan het ontwikkelen zijn.
Dus … als mijn auto en mijn ligstoel al reageren op mijn dankbaarheid, dan weet ik dat ik wonderen kan verwachten van een liefdesrelatie met mijn lijf. Mijn Yin-juf zegt het ook steeds: volg wat je lichaam wil!
Tenslotte: zonder lijf waren we hier niet ;-))
Ahé.