Er is de laatste jaren zoveel meer informatie beschikbaar gekomen over het leven van bomen, van paddestoelen, over het bodemleven en in het algemeen hoe de natuur leeft. Dat raakt me in hoeveel-we-met-elkaar-gemeen-hebben en ik ervaar daarin een heel prettige ‘bijwerking’: ik ga steeds meer van dit jaargetijde houden.
Ik weet niet precies hoe het werkt, maar de bewondering die ik voel voor ‘hoe zij het doen’, leven, simpel door hun verschijnen, werkt heel aanstekelijk. Het vermindert mijn melancholie over het afscheid van de zomer en boort verwondering aan over de levenskracht waarvan bomen en planten getuigen; geen gedoe over vallende blaadjes, het is gewoon tijd.
Ik roep altijd in het voorjaar: ‘kijk nou, ze doén het gewoon, ze komen boven de grond, laten nieuw groen ontstaan in hun takken, komen tot bloei in alle kleuren van de regenboog, onafhankelijk van wat het kabinet doet, of de toestand in de wereld en meer van die zaken waardoor wij ons humeur laten vergallen en vergeten te ademen, te zingen, het leven te voelen.
De natuur IS.
Moeder Aarde biedt ons haar vruchten en verlegt haar aandacht vervolgens van buiten naar binnen, maakt ruimte voor een nieuwe ronde, om dat eindeloos te herhalen.
Ze doen het gewoon.
Op een wandeling door mijn ‘park’ ben ik graag even bij de Drie Zusters, de 3 platanen, die langs het water staan. Ik was ongerust over de wijze waarop ze hun ‘huid’ verwisselden; aan de voet van haar stammen lagen grote stukken bast. Toen ik er iemand naar vroeg bleek dat bij ze te horen en was het geen blijk van ziekte of verval. Ook een grote naaldboom had een verschijnsel dat ik zorgelijk vond. Ook dat bleek gewoon bij haar groei en bloei te horen!
Dit alles, de verschillende seizoenen en de natuurlijke verschijningsvormen die daar bij horen, het loslaten van de bladeren of de bast van je takken, de aandacht naar binnen verplaatsen, vertragen, beetje slapen om straks weer helemaal wakker te zijn, het inspireert me en is me steeds meer tot voorbeeld.
Daarom groet ik de bomen steeds vaker, vertel ze hoe mooi ze zijn, hoe zeer ik van ze geniet. Ik leun graag tegen ze aan en verzamel de gekleurde bladeren en kastanjes voor in huis …
Kortom, ik hou van ze en we zijn meer dan ooit vriendinnetjes en vriendjes aan het worden. Dat doet me goed, want ook mijn gemoedstoestanden veranderen door die nabijheid.
Ik laat namelijk ook af en toe mijn blaadjes vallen, verwissel mijn huid, omdat zich een andere koers laat zien, die past bij waar ik ben in het leven en soms is dat aan mij te zien. Maar dat is geen verval, dat is verandering. Dat hoort óók bij mij. Ik ben ook natuur.
Dus ja, soms stormt het in me, breekt er als het ware een tak af in mijn bestaan, zie ik er wat vlekkerig uit en ben minder enthousiast over het leven. Maar ik zing altijd, wat er zich ook in mij afspeelt. Ik ben niet altijd in de stemming, maar als ik stilval en niet meer van me laat horen, is het tijd om te fronsen en serieuze vragen te gaan stellen.
Zo, dan ben je weer even op de hoogte.
En … hoe is het met jou?
Zing jij ook nog?
Laat je jouw stem horen of bewaar je die alleen voor het stemhokje?
Ik hoor je graag!