Voorbij de waan
van de dag
Gedachten over Bijzondere Tijden.
Tijd loos
Het is zondag en nog vroeg. De dag is nog leeg.
De programma's die ik graag kijk en luister in die zondagse ochtenduren zijn de enige bestemming, als optie, maar ook deze voorkeuren zijn vandaag ondergeschikt aan het gevoel van tijdloosheid dat ik graag wil bewaren.
Einstein zei al dat we tijd hebben uitgevonden om houvast te hebben en ordening te maken, maar zoals zoveel goede ideeën is ook deze behoefte sterk vervormd geraakt met als gevolg dat we zo ongeveer constant gevangen zitten in een onverbiddelijke tijdlijn.
Het is vandaag mijn moeders verjaardag en hoewel zij al jaren geleden overleed en we geen al te beste verstandhouding hadden blijk ik in de aanloop naar deze datum besloten te hebben om stil te staan bij deze dag. Geen heel bewust besluit dus, maar bijna ongemerkt heeft zich een wens in mij kenbaar gemaakt om er aandacht aan te besteden.
Zo kocht ik deze week een nieuwe rok en een mooie passende wollen shawl en in tegenstelling tot anders, trok ik de nieuwe aanwinst niet meteen aan. De rok en de kleurrijke doek liggen te wachten tot vandaag. De mooie roze rozen die ik een paar dagen geleden kocht hebben zich juist nu zacht geopend en zien er uit zoals rozen bedoeld zijn er uit te zien.
Het ochtendlicht is gedempt en verlicht de tuinkant van de kamer; ik ontbijt daar in de gele stoel en blader in het boek over de Maya kalender dat ik een tijdje geleden heb aangeschaft. Er zijn prachtige kaarten bij die je kan raadplegen als een orakel, net als de I Tjing of numerologie die ik graag gebruik in de begeleiding en coaching die ik bied.
Als ik nogmaals gelezen heb hoe deze Maya wijsheid te gebruiken, spreid ik de kaarten voor mij uit op de grond en kies er vier.
De zon valt er op en ik open de tuindeur om de buitenlucht binnen te laten. Het waait een beetje en het is fris. Als grote bergen staan de wolkenpartijen in de lucht; van staalgrijs en dreigend tot witte flarden met grote blauwe gaten. Even vallen er dikke druppels.
Ik ga naar binnen, pak de kaarten op en lees ze.
Ze vertellen me dingen die – verrassend! – onmiskenbaar een relatie hebben met de twee mensen die me naar deze wereld, de Aarde, hebben gebracht.
Het geeft stof tot nadenken en her-inneren.
Hoewel het me bijstaat dat ik niet van Kathleen Ferrier hield, de klassiek geschoolde alt die in de jaren vijftig van de vorige eeuw hoogtij vierde, besluit ik toch naar het tv programma te kijken dat ze vandaag over haar uitzenden. De uitzending op juist deze dag is te toevallig voor toeval en het interesseert me meteen; ik zie een vrouw tot leven komen die op een bepaalde manier lijkt op mijn moeder. Ze heeft inderdaad een prachtige stem. Mijn moeder zong goed en graag en hoewel op latere leeftijd dan Katheen Ferrier, stierf ze ook aan borstkanker. Ik snap veel beter waarom zij zo genoot van deze zangeres en denk:”hallo mam”.
In de kleine stapel lp's die ik nog over heb, vindt ik de plaat die ik ooit van thuis meenam en kennelijk wilde bewaren: Das Lied von der Erde, van Mahler. De platenspeler ontbreekt maar de eindeloze mogelijkheden van You Tube bieden me instant een prachtige uitvoering. Het valt me moeiteloos toe vandaag.
Ik doe mijn nieuwe kleren aan en terwijl ik opruim en koffie maak schalt de muziek door mijn huis en in gedachten wens ik mijn moeder een fijne verjaardag.
Het is zo waar, tijd bestaat niet!
Ik ervaar mijn hier en nu en haar aanwezigheid toen en nu.
We komen nog altijd dichter bij elkaar.
Het gevoel van zondag en tijdloosheid blijft de hele dag voelbaar.
Ineke M. Verdoner
Maya Wijsheid voor je levenspad
