Nieuw begin

Als kind woonde ik een in een bovenhuis in de Diamantbuurt in Amsterdam.

De huizen hadden een soort erker; de ramen waren in een hoek geplaatst die diagonaal op de muur stond. In mijn beleving was dat de reden dat, als het mooi weer was, het zonlicht naar binnen stroomde.

's Zomers stonden de ramen vaak wijd open en dat vond ik heerlijk.

Mijn broertje en ik zaten dan aan het klaptafeltje dat mijn vader daar had gemaakt. We tekenden graag en ook toen schreef ik al.

Vanmiddag zat ik bij 'Bagels & Beans' en kwam deze herinnering boven; alleen doordat de zon warm op het raam scheen en ik dit blog aan het schrijven was werden moeiteloos ruim vijftig jaren overbrugd.

Maar misschien omdat dat gisteren ook gebeurde; misschien had ik onbewust de link met de vorige eeuw toen al gelegd. Want voor het eerst sinds de jaren zestig en zeventig in de vorige eeuw vulden de straten zich met ik-weet-niet-hoeveel honderduizenden die kenbaar wilden maken dat vrouwen en mannen gelijkwaardig zijn aan elkaar en dat elk mens erbij hoort, bij de wereld. Begonnen als reactie op de vrouwvijandige uitspraken van de nieuwe Amerikaanse president, begonnen vrouwen zich overal in de Verenigde Staten te verzamelen in hun protest.

Dat mondde uit in marsen over de hele wereld en het haalde zowaar het nieuws! En ik dacht: 'Mooi zo! Dat is een krachtig begin van dit tijdperk'.

Niets is toevallig, dus het lezen van het boekje 'We should all be feminists' dat ik zaterdag bezorgd kreeg past hier helemaal in. “We must raise our daughters differently. We must raise our sons differently” zegt Chimamanda Ngozi Adichie in haar TedTalk, waar dit boekje op is gebaseerd.

En ik dacht vooral aan het opvoeden van zonen. En hoe we toe zijn aan mannen en vrouwen die weg kunnen uit de eeuwen geleden voorgeprogrammeerde leefregels. Culturen die gebaseerd zijn op de aanname dat de ene mens meer waard is dan de andere. Dat werkt nadeling uit voor allerlei groepen in de samenleving en vooral als het even niet goed gaat in de wereld ontstaat het wijzen-naar; de bekende zondebok-reactie die een groep bestempelt als oorzaak, met alle gevolgen van dien.

Daarom was het bijzonder dat de marsen van 20 januari gingen over inclusie; een oproep om iedereen ín te sluiten. Bijzonder ook dat de vrouwen die deze marssen organiseerden niet alleen tegen de uitsluiting van henzelf demonstreerden, maar het thema breder trokken en daarmee inclusie in praktijk brachten.

Want wie er ook worden buitengesloten, Afro-Amerikanen, Latino's, mensen uit Azië, of mensen uit de talrijke religies die de wereld rijk is, binnen deze gemeenschappen worden vrouwen niet of (net) niet helemaal gelijkwaardig aan mannen geacht en behandeld.

Ik las in de TedTalk van de Nigeriaanse feministe en gelauwerde schrijfster dat zij dit onderkent: “Yes, there is a problem with gender as it is today and we must fix it, we must do better. All of us, women and men, must do better”.

Ook vandaag was het helder weer en de zon scheen krachtig.

Ik had het boekje uit en voelde me gesterkt; de verbinding tussen wat de vorige eeuw begonnen was heeft gisteren een vervolg gekregen. Ik kijk ernaar uit om de samenwerking tussen vrouwen en mannen, sámen verder te brengen. Dat levert de komende tijdperken voldoende stof op om over te schrijven! U hoort weer van mij ;-))

Ineke M. Verdoner