Na de dozen ...

Binnen een paar uur veranderde mijn lichaam in een dweil; ik snapte niet dat mensen in mij nog een mens zagen, zo beroerd voelde ik me. In de natuurwinkel waar ik een warme hap haalde – een mens moet tenslotte wel eten en ik had honger ondanks de lamlendigheid – mocht ik voor want 'u ziet er niet zo goed uit'. Hij doelde waarschijnlijk op mijn hoogrode wangen en de zweetdruppels op mijn neus. Waar ik anders misschien in verzet gegaan zou zijn 'dankuwel, niets aan de hand hoor ' maakte ik nu dankbaar gebruik van de uitnodiging. Ik kreeg een extra schepje groente en een hartelijke beterschapswens mee. Beladen met sinaasappels, kip-en-zo-voor-de-soep, speculaasjes en een kantenklare maaltijd lukte het me om thuis te komen, te eten, de kippensoep op te zetten en verder liet ik alles uit mijn handen vallen, omdat ik gewoon geen kracht meer had om wat dan ook maar nog vast te houden.

Een kruik, een extra deken en hete citroen met juttersbitter op de rand van het bed en dan oohhhh … die záligheid van het liggen.

Dat zachte bed, dat kussen onder mijn zware hoofd, het gedragen worden! Het komt vast ook door het uitstel; eerst nog wat volbrengen, nog ietsje meer lijden en dan dat gevoel van verlossing.

Bekend verschijnsel toch ;-))

Vandaag ben ik ziek. Ik voel me al veel beter dan gisteren, na een lange nacht met veel slaap en de verhoging is verwaarloosbaar. Maar het is echt een goed plan om vandaag ziek te zijn. Heb een vergadering afgebeld, de kippensoep afgemaakt en in mijn makkelijke stoel alle bijlagen van Trouw van de laatste 3 weken gelezen.

Ik had al wel eerder op mijn bank gezeten om te kijken of er wat op de televisie was – meestal niet, maar dan zát ik tenminste even – maar aan die makkelijke stoel was ik nog niet toegekomen!

Want tot vorige week ben ik bezig geweest om de gevolgen van mijn verhuizing weg te werken. Omdat het werkseizoen ook weer losbarstte duurde het uitpakken en inruimen langer, maar het voordeel was dat ik regelmatig met iets anders bezig kon zijn dan het verplaatsen van spullen. Voor de makkelijke stoel had zich nog geen gelegenheid voorgedaan. Daar moest ik dus een griepje voor oplopen.

Na dit stukje schrijven stap ik weer in bed. Tenslotte moet je beterschap niet tarten.

De soep smaakt heerlijk en ik realiseer me dat ik me langzamerhand makkelijker beweeg in mijn nieuwe huis. De automatische handelingen keren terug en dat is een verademing! Want wat is het hondsvermoeiend om steeds, over alles, eerst te moeten nadenken, alvorens te weten waar iets is, voordat je het kan pakken!

Dus het 'gedoe' in het nieuwe huis wordt steeds meer 'zijn' in het nieuwe huis. Sinds ik vorige week mijn schilderijen aan de muur heb hangen – in een voorlopige schikking – komt al het voorwerk van verbouwen, verven en inrichten tot haar recht.

Het najaarslicht dat door de grote ramen naar binnen stroomt brengt het geheel van al dit klussen tot leven. Het uitzicht op 'mijn' bomen voegt toe aan de schoonheid er van; de Rode en Bruine Beuk ruilen hun prachtig gekleurde herfstbladeren in voor steeds kaler wordende takken. De berkenblaadjes dwarrelen voor mijn raam langs en vormen bergen die je uitdagen om er als een kind doorheen te rennen. De witte stammen lichten op in het soms felle zonlicht en 's avonds is er bij helder weer een echte zie-de-maan-schijnt-door-de-bomen.

Fijn om even stil te zijn en stil te staan; om te ruimte te nemen om te gaan zitten en dit te schrijven.

Met dank aan het griepje!

Ineke Verdoner

. over de impact van verhuizen

. Feng Shui en verhuizen

. a song about moving 

PS

Dit is mijn laatste blog op Voorbij de Waan van de Dag.

Ik ga ook mijn site verhuizen; veranderen, updaten en Heart InCompany blijft alleen als bedrijfsnaam bestaan. Verdoner.nl wordt de nieuwe naam. 

Wordt vervolgd!