Letting go ...

De muur die ik voor een deel had weggebroken tussen de twee kamers, is vervangen door een muur van dozen. Op de voorkant van elke doos is een sticker geplakt waarop 'WK' staat, wat 'werkkamer' betekent. Of WoonK, voor woonkamer.

De dozen zitten vol zaken die in één van twee kamers stonden. Omdat ik nu geen WK meer heb, staan de dozen met spullen die daar uit komen ook in de WoonK. Maar deze WoonK is kleiner dan de vorige. Met als gevolg dat ik al enige dagen enigszins wanhopig tegen de nieuwe muur aan kijk. Where to begin?

Eerst koffie. En even schrijven.

Want ondanks voornemens en plannen lukt het me vandaag niet om op gang te komen. Enerzijds mis ik van alles, dat ik graag weer tot mijn beschikking wil hebben. Dat zou toch moeten aanzetten tot uitpakken. Vanochtend opende ik een willekeurige doos en vond mijn rolmaat terug; daar werd ik heel gelukkig van. Ik hoopte dat ik ook mijn agenda en allerlei schriftjes zou vinden, net als mijn badpak en die kleine glazen. Of heb ik die toch weg gedaan?

Het document dat meegestuurd werd met de verkoopovereenkomst van mijn Friese huis vermeldde het aantal vierkante meters binnenshuis. Daaruit blijkt dat ik nu éénderde minder ruimte tot mijn beschikking heb dan voorheen. En zo leek het niet tevoren. Met als gevolg dat ik heel optimistisch was over het herplaatsen van mijn inventaris.

Hoewel er veel bij de Kringloop is gebracht en ook Marktplaats haar diensten heeft bewezen, heb ik te weinig achter me gelaten; toch teveel meegenomen naar deze nieuwe fase.Met als gevolg dat ik al die zaken alsnog en nogmaals door mijn handen moet laten gaan. Vooral boeken vind ik moeilijk; ik lees ze nooit meer maar oh... wat heb ik ervan genoten. En dan nu wegdoen? Waarheen? Sommige breng ik naar die kleine weggeef bibliotheekjes overal, maar andere spullen die ik bij de Kringloop bracht werden kritisch bekeken. Een tafel waar een krasje op zat moest ik maar bij het grofvuil zetten...

En dan al die brieven en kaarten die we elkaar stuurden, toen we nog niet alles digi deden.

Dierbare woorden, herinneringen …

Aan het water in de stadsgracht kan ik zien of het regent.

Als het droog is ga ik eerst boodschappen doen. Op de fiets. In de gezellige binnenstad van Amersfoort en even zo'n grote bos bloemen halen op de zaterdagmarkt. Aan het einde van de middag doen ze die weg voor een paar centen.

Ik weet dat dit uitstelgedrag is, maar het helpt ook om afstand te nemen, het proces even stilzetten, vertragen noemen Joost en ik dat in ons werk. Dan wordt duidelijk wat echt nabij is, wat een plek verdient omdat het bijdraagt aan het leven.

Mijn uitpakken is herschikken en loslaten en het is passend om dat te doen nu het herfst is. De Witte Berk voor mijn deur doet het me voor; ze laat haar bladeren voor mijn raam langs dwarrelen. En op mijn tafel liggen de eerste kastanjes te glimmen.  

Ineke M. Verdoner

De Tussentijd