Dat Nooit Meer ..

Het is al ver in augustus en ik lees Parel; het derde boek van de Zeven-Zussen-serie. Ik dacht wat verstrooiing te vinden in een kopje koffie en lekker lezen, want vandaag voel ik me weer bevangen door de nare sfeer die er in de wereld heerst. Een sfeer van angst, leugens en ontkenning van wat zich werkelijk afspeelt. Want nog altijd, na meer dan anderhalf jaar, zijn we omringd door de overtuiging dat er een killervirus heerst waartegen we ons ten koste van alles moeten beschermen. Ten koste van ALLES, inclusief het inleveren van de vrijheid om zelf te besluiten over ons lichaam en waar te gaan en staan in het leven.

Dus ik dacht, na wat oefeningen om me te ontspannen, even lekker lezen.
Ik las hoofdstuk 13; het deel waarin de derde zus, Cece, in het stadje Broome, Australië is aangekomen om op zoek te gaan naar haar roots. Het is 2008 en de erfenis van het Engelse koloniale bewind is nog volop voelbaar in de achtergestelde positie van de oorspronkelijke bewoners. Cece wordt zich bewust van haar bevoorrechte positie en die wordt haar ook duidelijk als zij informatie krijgt over mogelijke voorouders; hun superioriteitsgevoel degradeerde de Aboriginals tot niet-mensen, die je op elke willekeurige wijze kon behandelen. Mishandelen is het woord dat er bij hoort.
En net zoals de verhalen over de Tweede Wereldoorlog, waar ik van jongs af aan alles over wilde weten, werd ik er beroerd van. In dit boek blijven de gruwelijke details helemaal buiten beeld, maar het is niet moeilijk om me die voor de geest te halen.
Dus niks niet lekker lezen.

En zo sluit het boek dat ik ter ontspanning oppakte, naadloos aan bij het aanwezige gevoel in mijn binnenwereld. Ik doe veel om dat buitenwereld-gevoel, de dreiging van uitsluiting, verdeeldheid en geweld, ook echt buiten mijzelf te houden. Dat is werk. Sinds ik niet meer dagelijks hoef te werken om in mijn onderhoud te voorzien, ben ik heel dankbaar dat ik daar mijn tijd en energie aan kan besteden. Maar/en het vraagt echt onderhoud; vooral in het blijven waarnemen waardoor mijn gevoel en denken worden ‘getriggerd’, zoals vandaag gebeurt.
Ik word me er steeds meer van bewust dat vergelijken wat er in de geschiedenis, over de hele wereld, door alle tijden heen, aan onrecht heeft plaatsgevonden, niet aan de orde is. Er is geen erg, erger, ergst. Een vergelijking tussen de genocide op de Aboriginals en wat er nu aan angstzaaien in de wereld gaande is, is onzin! Ook het verhaal dat ik las van de Holocaust-overlevende, Kitty Werthm, die vertelt over de systematische wijze waarop in Oostenrijk het nazisme de macht naar zich toetrok, met alle gevolgen van dien, behoeft geen vergelijking met de slachting op de oorspronkelijke bevolking van Noord-Amerika of de hel van Srebrenica.
Maar … al deze verhalen hebben wel iets gemeen!

Ze geven een beeld, een inzicht zo je wilt, van de structuren die leiden tot onvrijheid en onderdrukking. Vervolgens maakt dat mensen bang en het is al lang bekend dat angst weer gevoelens van haat opwekt. Als politici en bestuurders Heersers worden is dat wat zij doen; mensen tegen elkaar uitspelen, zodat jij je buur in de straat, met wie je zo nu en dan koffie of een pilsje dronk, met wantrouwen gaat bekijken. Dat doen machthebbers al eeuwenlang om hun bevolking te manipuleren en de touwtjes in handen te houden.
En, wie had dat ooit gedacht, dat gebeurt nu ook in ons land, met ons democratische bestel. Onze (interim) MP en (interim) minister van gezondheid liegen ons voor, houden informatie achter, gaan niet met ons in gesprek, maar sluiten ons uit. We worden ‘kaltgestelt’ en daarmee herhaalt de geschiedenis zich, ondanks dat voornemen van dit-nooit-meer. Want een voornemen is niet genoeg; echte verandering vraagt om heel diep te gaan, om alle schaduw te willen ontmoeten. Met andere woorden, om al mijn éigen woede, verdriet en machteloosheid in de ogen te kijken.

Want .. ik weet dat deze ronde een andere ronde is en anders dient te zijn.
Ik weet dat ik deze strijd alleen kan ‘winnen’, als ik mijn eigen ‘eye of the storm’ vindt en daar weet te blijven door naar binnen keren en mij te verbinden met de liefde voor mezelf en voor alles dat leeft. Speciaal voor die zogenaamde bad guys.
Ik zing ‘Love is all you need’ en alle varianten daarop zijn van toepassing in deze lange, lange oefening om de energie te schonen van de imprint van de pijnlijke gebeurtenissen, die geen levengevende bijdrage zijn in deze tussentijd. Bevrijding van de benauwdheid die in de buitenwereld welig tiert, lukt alleen door mijzelf te bevrijden van het trauma dat in mijn cellen leeft en meetrilt in alles wat ik ben en doe. Dat is wat ik kan doen.

Ik zie dat het is gaan regenen. Dus de paraplu mee en naar buiten; frisse lucht, meteen de bestelling voor mijn boek naar de post brengen en weer even hallo zeggen tegen Monika, mijn favoriete post-balie-medewerkster.
Het was heerlijk dit allemaal weer woorden te geven.
Fijn dat jullie mijn blogs lezen. En mijn boek!
Want ja, schrijven, dat is ook wat ik kan doen ;-))

 Ineke Verdoner.