Bijzondere Tijden week 24

Kwetsbaar?

Toen ik op 22 maart het eerste blog in de reeks Bijzondere Tijden postte – https://verdoner.nl/weblog/entry/bijzondere-tijden – was dat het sleutelwoord dat centraal stond in de beleving van alles dat gaande was. Dat woord, kwetsbaarheid, is helemaal geland in de samenleving, wereldwijd. Dat is wat corona ons heeft duidelijk gemaakt, aangeboden, heeft doen voelen; we zijn kwetsbaar. Fragile, zoals Sting al eens zong. En het is essentieel om wat dat betekent heel goed tot ons door te laten dringen.

Vanochtend liep ik door de weer zonnige stad langs de schoonheidswinkel bij mij op de hoek. Nee, het is geen salon waar je je mooi kunt laten maken, het is een winkel die kunst van vrouwelijke kunstenaressen een etalage geeft en dat verkoopt. De winkel is een oase van kleur en creativiteit, aan de rand van het centrum van Amersfoort – http://starkinkunst.nl – en draagt daardoor in hoge mate bij aan de schoonheidsbeleving in de stad. Vanochtend was er een wisseling van de expositie gaande.
De vrijwilligsters en ik kennen elkaar zo langzamerhand, maar de winkel was gesloten geweest, dus er was een blij weerzien.
'Hallo, hoe is het, wil je koffie?' De stoelen stonden op de goede afstand en voordat ik het wist waren we in een bevlogen gesprek gewikkeld over alles wat ons bezighield. De nieuwe exposante schoof ook aan; 'Graag koffie en nee, natuurlijk ben ik niet bang om met jullie aan tafel te zitten. Dat moest er nog bijkomen!'

Ik keek eens rond en zag een groepje vrouwen van boven de 60 jaar. Mooie vrouwen en we zagen er zonder overdrijving, goed uit. Niet alleen verzorgd, maar ook krachtig, zelfbewust, met twinkelende ogen een gulle lacht en met hartelijke interesse in elkaar. En ik dacht aan het woord kwetsbaarheid dat op zoveel mensen van onze leeftijd geplakt wordt – ik ben zelf negenzestig – en dat naast het label 'economisch niet rendabel' en 'kostenpost' ouderen tegenwoordig in één adem ook kwetsbaar genoemd worden.
Maar geen van die stigma's pasten op ons, haha!
Eerder strijdbaar en niet op ons mondje gevallen. Niet afhankelijk of zielig. Dus niet de groep waar jongeren, heel goed bedoeld, een briefje bij in de bus stopten om troostende woorden of hulp aan te bieden. Ik hoop dat de kinderen die dat deden inmiddels een breder beeld van ouderen hebben anders duurt het nog langer om onze plaats in de samenleving te heroveren.
Ik genoot van de spontane ontmoeting en de uitwisseling.
'Zijn er dierbaren van jou overleden?'
'Ik ben zeker geen racist, maar ik heb geen mensen van kleur of uit een andere cultuur in mijn vriendinnenkring. Dat puzzelt me.'
'Denk jij ook dat Halsema zo extreem onder vuur ligt omdat ze een vrouw is?'
'Hoe ga jij om met elkaar niet aanraken?'
'Ik vind die social distancing erg ongezond, vooral voor de echt kwetsbaren.'

En ik dacht aan het sterven van de 95-jarige moeder van een vriendin, die opgesloten zat in een verzorgingshuis en met wie het slecht ging omdát ze geen nabijheid kon ervaren.
En aan de ontwikkeling van een wet notabene, om te zorgen dat we die nabijheid nooit meer ongestraft in de openbaarheid mogen tonen.
'Dan gaan we ondergronds!', zei ik laatst tegen een buurvrouw. 'Stiekem, met de gordijnen dicht elkaar omhelzen' en we moesten er om lachen, maar ik vond het een gruwelijk beeld.
En ik vroeg me af: waarom? Waarom, in hemelsnaam, worden we zo bang gemaakt en gestuurd door overheden die zich alleen maar laten raden door medici en geen belang hechten aan geluiden van mensen vanuit een andere expertise. Zouden ze zelf zo bang zijn? Bang voor de verantwoordelijkheid om het 'fout' te doen?
'Het middel lijkt welhaast erger dan de kwaal', zei één van de aanwezigen en we waren het eens dat de werkelijk kwetsbaren vreselijk gestraft zijn door hen nabijheid te onthouden. In sommige situaties, vooral in het begin, toen we nog niets wisten, kon ik snappen dat het zo ging. Maar dat de verzorgingshuizen nu nog altijd een no-go-area zijn terwijl vliegtuigen en het openbare vervoer zelfs die heilig verklaarde 1,5 meter niet in acht nemen … Mijn vertrouwen in lieden die op deze manier een crisis managen is verdampt.

Dus wat denk jij ervan? Zullen we kwetsbaar inruilen voor strijdbaar?
En dáármee onze verantwoordelijkheid nemen in plaats van door dat a-sociale afstand houden?

Zorg voor jezelf en pas op elkaar.
Wat je aandacht geeft groeit!


Ineke Verdoner