Bijzondere Tijden, week 15

Pasen in Pink

Met de Mattheus Passie in mijn oren schrijf ik het 4de blog in de serie Bijzondere Tijden. Ik neurie mee met de mooie uitvoering onder leiding van Nikolaus Harnoncourt uit 2019. Ik stel me zo voor dat de omstandigheden waaronder deze opname tot stand kwamen totaal anders waren dan wat we nu meemaken. Het is dan ook ongekend waar de wereld doorheen gaat. Telkens dringt de onomkeerbaarheid van de veranderingen die door deze tijd veroorzaakt (zullen) worden, weer een stukje meer tot me door.

En wat een weelde is dan dit heerlijke weer; ik maak een wandeling en op de terugweg loop ik door de uitgestorven winkelstraat in de hoop dat mijn favoriete ijswinkel nog open is. Helaas! Nog niet bekomen van mijn teleurstelling valt mijn oog op de naastgelegen etalage van Hunkemöller.
Misschien komt het door het gemiste ijsje, of omdat de zogenaamde gezelligheid van de winkelende massa heeft plaatsgemaakt voor de stille kaalheid van uitgestalde koopwaar, want ik sta plotseling stil en staar naar de in roze ondergoed getooide etalagepop. Ik weet dat ik al snel iets voyeuristisch vind en ach, zo'n winkel toont, net als andere winkels, wat er te koop is, toch? Maar deze keer helpt de relativerende stem mij niet; het beeld schuurt zo totaal met wat er gaande is in de wereld: mensen vallen bij bosjes om, ieder die ook maar iets met zorg en zorgen-voor te maken heeft werkt zich tien slagen in de rondte, alles staat op het spel en dan staat daar een vrouwenpop met een onwaarschijnlijk nauwelijks gewelfd buikje, open en bloot, gehuld in knalroze lingerie die gewoon seksistisch is, zogenaamd verleidelijk te zijn.
Terwijl ik een foto maak van de pop op haar roze paasbest, word ik nieuwsgierig gadegeslagen door een op afstand passerende man..

Als ik thuis de nieuwe Azalea in de aarde zet, zakt mijn verontwaardiging wat weg. De zalmkleurige bloem combineert prachtig met de Prunus in de aangrenzende tuin. De bloesem had zich in een paar dagen van voorzichtig bijna wit, vertienvoudigd naar een donzige wolk van uitbundige volroze bloemen. Het lijkt een schitterende groet van de buurvrouw van wie die tuin was; na haar tachtigste verjaardag werd zij een paar weken geleden door het virus geveld. Wij erven de roze pracht en dan schiet het eveneens roze lingeriesetje me weer te binnen.
Ik pak de foto erbij; de roze bloei van moeder Natuur, de onverstoorbare natuur in lentetooi. Zó elegant, zó stralend, zoveel schoonheid. En dan die gefrunnikte kousophouders, vol kantjes en strikjes, jarretels en elastiekjes; zó ongemakkelijk, zo'n illusie van mooi-zijn. Daar waar de bloesem zich niets aantrekt of er iemand naar kijkt, krijgt het roze ondergoed slechts waarde als het gezien, bewonderd én uitgetrokken wordt.
En ik wens: als alles dan gaat veranderen, laat deze vrouw-onterende attributen dan het onderspit delven. Het haalt vrouwen en vrouwelijkheid onderuit; het was en is een slechte versiertruc. Exit!

Tevreden met het hervinden van de vrouwelijke waardigheid plant ik nog wat Vrouwenmantel, Moederkruid en Maagdenpalm en dank de Aarde voor háár weergave van de Werkelijkheid.
Tijdens op opschrijven van deze laatste regels klinkt het 'Erbarme dich ...'

Zorg voor jezelf en pas op elkaar.
Wat je Aandacht geeft groeit!

Ineke Verdoner

Met veel dank aan Marinske van websimpelsnel voor de montage van de foto!