Bijzondere Tijden, week 14

Het Ongeziene

'Wat een onrust en hectiek in de wereld, maar het is zóveel minder uitzichtloos dan de laatste keer...' Ik genoot van mijn koffie op het bankje voor mijn huis; de zon was lekker warm en bijna onopgemerkt kwam die gedachte langs.
Nog net op tijd kon ik haar vastpakken en terugroepen! Hé … hallo? Hoezo de laatste keer? Welke laatste keer? Mijn hand met het kopje bleef vlak voor mijn mond hangen. Ik haalde diep adem, nam een slok en deed even mijn ogen dicht om beter na te kunnen denken. Wat een rare gedachte!
Ik ben van na de oorlog en ik heb geen enkele herinnering aan een zo massale, collectieve gebeurtenis als we nu meemaken met dit virus. Ik woonde niet in Zeeland ten tijde van de Watersnoodramp en ook de terugkerende grote griepgolven die sinds de Spaanse Griep in 1918 voorkwamen hebben geen sporen nagelaten in mijn jeugd.
En toch voelt het zo, alsof ik me de angst, het koortsachtig nadenken, de alertheid en het zoeken naar oplossingen van toen herinner. Maar dat kán helemaal niet!
Of wel?

Ik dacht aan de theorie die aan de basis ligt van het werken met Systemische Opstellingen; het zou kunnen dat herinneringen van mijn ouders of voorouders aan een dergelijke gebeurtenis resoneren in mijn systeem. Dat wat aan heftige gebeurtenissen of trauma niet verwerkt is wordt doorgegeven van ouders op kinderen; daarover is inmiddels veel bekend en die denkwijze wordt meer en meer geaccepteerd. Mijn ouders hebben de beide wereldoorlogen, griepgolven en het instorten van de economie in de jaren dertig van de vorige eeuw meegemaakt. Dat ze dat niet allemaal hebben verwerkt, dat ik daar mee 'besmet' ben, lijkt me aannemelijk. Ik heb die theorie onderzocht en o.a. door opstellingswerk de verborgen dynamiek van familiesystemen ervaren. Desondanks weet ik niet wat mijn ouders, hun ouders en groothouders allemaal met zich meedroegen aan persoonlijke en collectieve drama's. Hoewel we ons er totaal niet van bewust hoeven zijn kunnen die 'verborgen herinneringen' getriggerd worden door de huidige gebeurtenissen. Vooral collectieve angst kan boven komen, of bepaald gedrag, reacties op de overmacht, ingegeven door slapende informatie die wordt aangeraakt.

De volgende dag sprak ik met iemand over dit fenomeen. Ze knikte alsmaar toen ik mijn ervaring vertelde.
'Ja, dat gebeurde mij ook vorige week. Ik deed iets en opeens had ik een associatie en dacht: dat deden we in de oorlog ook. Geen idee waar ik dat vandaan haalde, ik heb in dit leven geen oorlog meegemaakt, maar de hele sfeer, de dreiging, het voelde zo bekend!'.
Een collega die ik erover vertelde maakte de verbinding met reïncarnatie en de mogelijkheid dat hij of zijn familie in een vorig leven was omgekomen door de pest of cholera. Hij ervoer daar ook een 'echo' van. In zijn optiek is de angst die nu omhoog komt een kans om oude, onverwerkte gebeurtenissen die nog in ons systeem huizen, misschien ongemerkt geërfd van onze voorouders, los te kunnen laten. Ook hij herkende mijn gedachte; ik was blij dat ik haar had onderschept.

Net als het virus zijn er meer onzichtbare zaken die ons dagelijks leven ongemerkt beïnvloeden. En niet alles is bewijsbaar op wetenschappelijk niveau. Of liever, de wetenschap heeft een manier van kijken en er zijn vast nog tig manieren van kijken, waardoor we de dingen anders zien of andere dingen zien.
Net als de inheemse volkeren aan de kust van Amerika de schepen van Columbus niet zagen, omdat ze niet wisten dat dat soort schepen bestonden. Zo werkt het dus.
De vogelverschrikker in de The Wonderful Wizard of Oz zegt het zo:
'Sommige dingen moet je zien om ze te geloven. En sommige dingen moet je geloven om ze te zien'.

Zorg voor jezelf en pas op elkaar.
Wat je aandacht geeft groeit.

Ineke Verdoner