All I want for Christmas is …

Ik ken het liedje alleen uit de film en kon het niet laten om op eerste kerstdag toch weer te kijken: Love Actually, het ultieme kerstentertainment. Ik verheugde me opnieuw op bepaalde scenes; zoals die van het inpakken van dat cadeau door die verkoper – Atkinson – in het warenhuis en die prachtige Emma Thompson, hoe ze haar pijn verbijt als zij niet de ontvanger blijkt van het cadeau. En dan later, hoe ze hem vraagt: 'wat zou jij doen in mijn plaats als je bedonderd wordt?' En hoe hij dan kijkt .. Er komt zoveel goed, ook als het mis gaat; al die herkansingen ... ik werd er weer blij van!

Maar ook, raar eigenlijk dat je iets zou willen 'hebben' voor Kerst. Hoewel ik moet toegeven dat ik ook iets wilde hebben deze kerst; ik had nog wat bol.com boekenbonnen liggen en koos Michelle Obama's 'Becoming' als vakantieboek.
De leverancier beloofde me dat ik het de volgende dag in huis zou hebben en ze hielden me minutieus op de hoogte van alle stappen: we hebben het uit de voorraad gehaald .. we hebben het ingepakt .. we hebben het meegegeven met de post .. ze komen eraan .. en in die tussentijd ergerde ik me dood aan die haast, die zij service noemen.
Daarbij vind ik het een rotidee dat er iemand achter haar of zijn vodden wordt gezeten om mij dat boek te brengen, terwijl ik geen haast heb en dat die zogenaamde service met zich meebrengt dat er avond en nachtdiensten worden gedraaid door mensen die worden onderbetaald voor hun werk. Die werkelijkheid werd extra wrang toen het boek er vervolgens drie dagen over deed om bij mij te arriveren...
Geef mij de boekwinkel maar!

Dit is mijn eerste december in Amersfoort en ik geniet er met volle teugen van! Het stadse leven bevalt me. De natuurvoedingswinkel om de hoek, een goede schoenmaker vlakbij en in de grote winkelstraat is een royale boekwinkel. Mijn huis is wel zo'n beetje klaar; ik vind het vooral heel mooi geworden. Als het zonnig is, baadt mijn voorkamer in het licht als ik er 's morgens binnen stap. Nu alle bladeren zijn gevallen heb ik mooi zicht op de oude Joodse begraafplaats en de stadsmuur met zijn metselwerk van rode baksteen. Langs het muurtje van de stadsgracht bloeit gele Winterjasmijn en de Magnolia die in mijn voortuintje staat heeft al dikke knoppen. Pure schoonheid!

Damiaan Denys deed daar een mooie uitspraak over, over schoonheid en het 'nut' ervan.
Hij noemde het een levensvoorwaarde om schoonheid om zich heen te hebben.
Het was me zó uit het hart gegrepen. Ik herken het dat mooie kleuren om me heen, bloemen, hoe mijn schilderijen nu hangen, de helderheid van mijn nieuwe keuken, me helpen om gelukkig te zijn. Wat de psychiater in zijn 'goede gesprek' met Lex Bohlmeijer vooral verhelderde is dat er een verschil is tussen schoonheid en luxe.
We worden daarover door Den Haag flink op het verkeerde been gezet. Met name door deze en voorgaande regeringen wordt het levengevende aspect van schoonheid, zoals in de kunsten, bekeken als een luxe. De goed betaalde dames en heren op het pluche zijn blijven snijden in kunst en cultuur de afgelopen jaren en dat wordt merkbaar!
Genieten van muziek maken, theater, musea, wordt niet beschouwd als behorende tot de eerste levensbehoeften en de subsidies daarvoor zijn zover terug gedraaid, dat een kaartje voor een bezoek aan de schouwburg of een cursus volgen voor velen niet meer te betalen is.
Daarmee wordt een dansvoorstelling of een concert gedegradeerd tot een luxe en verliest het gewone dagelijkse leven een essentie; de rijkdom van geïnspireerd worden, genieten van iets dat je raakt en ontspant, uitgaan en even in een ander universum te vertoeven is voorbehouden aan de mensen die zich dat financieel kunnen veroorloven. Daar tegenover staat de drempelloze toegang tot tv-programma's, die tussen de reclames door vooral negatief nieuws, series met veel geweld en makkelijk te verteren amusement uitspuugt.
Misschien zie ik het te somber, maar ik vind het schadelijk en schandelijk hoe de ongelijke verdeling van geld en goederen een directe impact heeft op de toegankelijkheid van de Schone Kunsten.

Dus ja, ik wil iets 'hebben', niet voor kers, maar voor 2019: betaalbare toegang tot de schoonheid van onze kunst- en cultuuruitingen voor iedereen. Een soort vervolg op het gegarandeerde basisinkomen voor elk mens. Dat is een grote wens!
Ik denk overigens niet dat dat lukt in één jaar, haha, maar het kan goed komen, ook als er eerst veel mis gaat. Alles is tenslotte 'in wording', onaf en vatbaar voor groei en bloei.
Net als de knoppen in mijn Tulpenboom!

Ik wens je veel Licht voor 2019 en genieten van de Schoonheid die er is.

Ineke Verdoner

Interview met Damiaan Denys
https://decorrespondent.nl/9039/angst-en-onzekerheid-geven-betekenis-aan-het-leven-ga-ze-niet-uit-de-weg/2726588670201-d2d3c20e

All I want for Christmas – Love Actually

Michelle Obama & Jill Biden