Aankomst

Reizen heeft verschillende stadia. De voorbereiding en toeleven-naar is er een van.

Eerst is het een plan in de toekomst, tickets zijn geboekt maar het dagelijkse gaat door en voor. De tijd verstrijkt en daar hoef ik verder niets voor te doen; het moment van vertrek komt vanzelf naar me toe.

Ik houd van reizen, op allerlei manieren. Maar de combinatie met het bezoeken van vrienden of familie, een workshop of cursus doen, vind ik het leukste.

Ergens langere tijd zijn en wat leunen op de ervaring van localo's over where-to-go, een beetje slow-travelling en een plek 'around the corner' om te kunnen schrijven. Met een prettige sfeer, echt goede koffie en waar ik na een paar dagen herkend wordt, “Good Morning, How Are Yóu Today?”, compleet met smile. That's the place to be.

Uiteindelijk kocht ik in februari pas een Lonely Planet om me wat te oriënteren. Mijn huis kwam langzamerhand in de vakantie-stand; koelkast leeg, wassen gedraaid, tuin voorjaarsklaar, de krant op pauze. Stapeltjes groeien, lijstjes, briefjes, belangrijke papieren in een waterdicht mapje. Dan eindelijk die koffer dicht, toch nog weer open, want er mag van alles niet mee in de handbagage en dat herhaalt zich een paar keer.

Dan is het tijd voor de eerste etappe: alles in de auto, bye bye huis!

Schiphol, inchecken, controles, foto's en nog een keer foto's om te verifiëren of ik misschien een terrorist ben en dan wachten tussen al die mensen die ook onderweg zijn. Boarden, een ander woord voor mezelf installeren op ongeveer één vierkante meter, een oefening om me zo aangenaam mogelijk op te vouwen voor de vlucht van negen uur. Daarna eerst de verademing dat ik me mag uitklappen en weer kan bewegen, snel gevolgd door toenemende vermoeidheid; hangend op een van de miljoen stoelen in de talloze transferruimtes van de luchthaven in Atlanta, wachten op het laatste vlieguur naar de plaats van bestemming.

Tijdens de daling gaat de zon onder en we vangen een eerste blik op van de Mississippi River en de delta.

De koffers rollen van de band, omhelzingen van de familie en we stappen door de deur van het vliegveld de warme avondlucht in.

Ik verlang zeer naar een douche en een bed, want we zijn inmiddels 19 uur onderweg.

Maar eerst nog die eerste stap buiten de slurf van gangen, machines en aanwijzingen om hier te komen. De lucht voelen, de warmte die zwaar op me valt, de eerste geluiden van de stad, de energie.... een tinteling van verwachting, van het-is-hier-anders, van yeaahhh, ik ben waar ik wilde zijn.

De lichten van de stad, de grote brug over Ol' Man River en ondanks de vermoeidheid de eerste verhalen....

Dit is een hoogtepunt van de reis; de eerste inademing op onbekend terrein:

New Orleans here I come ;-))

Ineke M. Verdoner  

.